1 بر آن سرم که به پیمانه دست بگشایم غبار، عقل ز رخسار عشق بزدایم

2 گهی بطره ی ساقی کهن بگیسوی چنگ گره ببندم و از کار بسته بگشایم

3 مرا نه دست ستیزی بود نه پای گریز اگر بخشم بر آیی بعجز باز آیم

4 مرا بدست خضیبت چه جای پنجه، ولی بخون خویش توانم که پنجه آلایم

5 پی قبول تو آراست هر کسی خود را من از قبول تو خود را مگر بیارایم

6 هزار بادیه پیموده ام بدین امید که در سرای مغان جرعه ای بپیمایم

7 گرفتم اینکه نعیم جهان بکام من است روان بکاهم تا چند و تن بیفزایم