بر گل سیراب او بین از ابن یمین فریومدی غزل 17

1 بر گل سیراب او بین سنبلی پر پیچ و تاب شام اگر هرگز ندیدی صبح صادق را نقاب

2 گرد مشک سوده بر کافور می بیزد بلطف تا بیکجا می نماید سایه را با آفتاب

3 سبزه خطش بگرد پسته شکر فشان همچو عکس شهپر طوطی است برگلگون شراب

4 مردم چشمم ز عکس روی چون گلنار تو همچو نیلوفر سپر میافکند بر روی آب

5 هر رگی چون ارغنونم ناله دیگر کند گوشمال از بس که مییابم ز چنگش چون رباب

6 هم توان از وعده وصلش امیدی داشتن گر کسی خوردست هرگز آبحیوان از سر آب

7 یک شبی مست خراب از شام تا وقت سحر در بر خود دیده ام آنماه را اما بخواب

8 ناله ابن یمین از ترکتاز چشم اوست از چه معنی میرود هندوی زلف او بتاب