1 بر هر زمین که جلوه کنی آسمان کنی می زیبدت که ناز به کون و مکان کنی

2 این لطف جلوه ای که ز سرو تو دیده ام بر خاک اگر گذر فکنی پرنیان کنی

3 هر جا گشایی از پی دل زلف پرشکن مرغان سدره را همه بی آشیان کنی

4 مشکین شود غزال نگاهت به یک نظر ای کاش جیب بخت مرا سرمه دان کنی

5 ای عندلیب با تو مرا حقّ صحبت است خواهم که خاک تربت ما گل فشان کنی

6 دزدد به کام خویش زبان، شمع انجمن هر جا که شرح قصّهٔ سوز نهان کنی

7 گردد طراز دامن دشت جنون حزین خونابه ای که از رگ مژگان روان کنی