عمری به شکیب می ستودم خود را از جامی رباعی 4

1 از حسن آن بصری نافذ بصر نکته ای آرند عجب مختصر

2 کز دل غفلت زده گر دم فشاند آن نفس پاک که حجاج راند

1 ای ز کرم چاره گر کارها مرهم راحت نه آزارها

2 روشنی دیده بینندگان پردگی پرده نشینندگان

1 ای ز وجود تو نمود همه جود تو سرمایه بود همه

2 مبدع نوی و کهن ما تویی هست کن و نیست کن ما تویی