عمر گذشت، وز رخش سیر نشد از فروغی بسطامی غزل 316

1 عمر گذشت، وز رخش سیر نشد نظاره‌ام حسرت او نمی‌رود از دل پاره پاره‌ام

2 مردم و از دلم نرفت آرزوی جمال او وه که ز مرگ هم نشد در ره عشق چاره‌ام

3 آن که به تیغ امتحان ریخت به خاک خون من کاش برای سوختن زنده کند دوباره‌ام

4 خاک رهی گزیده‌ام، تا چه بزاید آسمان جیب مهی گرفته‌ام، تا چه کند ستاره‌ام

5 غنچهٔ نوش‌خند او سخت به یک تبسمم نرگس نیم مست او کشت به یک اشاره‌ام

6 آن که ندیده حسرتی در همه عمر خویشتن کی به شمار آورد حسرت بیشماره‌ام

7 من که فروغی از فلک باج هنر گرفته‌ام بر سر کوی خواجه‌ای بندهٔ هیچ کاره‌ام