باده کهنه گیر و شیشه نو از قاسم انوار غزل 561

1 چون نور رخت از همه سو ظاهر و پیداست ذرات جهان را بولای تو تولاست

2 آن زلف دلاویز بر آن روی دل افروز آشوب جهان آمد و سر فتنه غوغاست

1 بسوخت آتش عشق تو زهد و تقوی را بباد داد ورقهای درس و فتوی را

2 ز عاصفات خدا بحر قهر موجی زد نهنگ عشق فرو برد طور موسی را

1 اگر در مغز، اگر در پوست یارست بهرجایی که هست آن یار غارست

2 ترا، گر روی دل با روی حق نیست بهر رو از همه رو شرمسارست