ای رخت آیت حسن و دهنت لطف از کمال خجندی غزل 973

1 ای رخت آیت حسن و دهنت لطف خدای به حدیثی بگشای آن لب و لطفی بنمای

2 خانه تست دل و دیده ز باران سرشک اگر این خانه چکد آب در آن خانه در آی

3 شد ز نظارگیان خانه همسایه خراب به من با تو که فرمود که بر بام برآی

4 زاهد شهر بخشکیست ز چوبی کمتر که چو نعلین نمالیده بروی آن کف پای

5 گفته بودی که شبی باده خورم با تو بیا همچو پیمان من و وعده خود دیر میای

6 روز باران سرشکم مرو از خانه به باغ که رود پای تو چون سرو فرو در گل و لای

7 بوستانیست سرای از گل آن روی کمال به سرای آمدی ای بلبل خوشگو به سرای