ای مرا هم چو دیده از حکیم نزاری قهستانی غزل 1085

1 ای مرا هم چو دیده نادیده دیده بسیار خوش‌تر از دیده

2 گر چه نادیده هم چو دیده تویی کی بود هم چو دیده نادیده

3 غایتِ حدِّ حسن می‌دانی چیست نادیدهٔ پسندیده

4 آفرینش ز مبداءِ فطرت نی بدل گشته نی بگردیده

5 آسمان نام عشق برد مگر بحر از آن مست گشت و جوشیده

6 مغزش از دودِ دوزخ آگنده هر که او بویِ عشق نشنیده

7 عقل خود از بساط عشق به عجز مهرهٔ اختیار بر چیده

8 ز آن نزاری همیشه آشفته‌ست که همه ساله عشق ورزیده