آه از بیداد چرخ دون که از جویای تبریزی غزل 140

1 آه از بیداد چرخ دون که گردید از جفا آتش افروز بلا در دودمان مصطفا

2 داد از بی مهری چرخ ستم پرور که کرد زهر غم در کاسه لب تشنگان کربلا

3 آه از مظلومی آن ثالث هشت و چهار داد از ناکامی آن خامس آل عبا

4 آه از تنهایی آن قرة العین بتول داد از حالی که رفت آندم به شاه اولیا

5 آه از درد جگرسوزی که بر زهرا رسید داد از محرومی آن نور چشم مرتضا

6 آه از داغی که تا دنیاست نپذیرد علاج داد از دردی که باشد تا قیامت بی دوا

7 بعد ازین جویا من و توفیق طوف درگهش بعد ازین دست من و دامان دشت کربلا