از شیرینی چون به سخن از ابوالفرج رونی رباعی 12

1 آمد از حوت برنهاده ثقل پیشوای ستارگان به حمل

2 پر لطایف نموده عرض هوا در طرایف گرفته طول جبل

1 بدیع نیست به شب دیدن ستاره در آب بروز بین که سپهری است پر ستاره بر آب

2 زمین چو آینه صورت نمای گشت مگر ز گل نماند میان هوا و آب حجاب

1 باز آمد آنکه ملک بدو کامکار شد باز آمد آنکه بخت بدو بختیار شد

2 بر پای ظلم هیبت او پای بند گشت در دست عدل دولت او استوار شد