رسید گاه بهار و از ملک‌الشعرا بهار قصیده 158

1 رسید گاه بهار و گه سماع و مدام کجایی ای صنم سرو قد سیم اندام

2 بنفشه با سر زلف خمیده گشت پدید کجایی ای سر زلف تو را بنفشه غلام

3 به‌پای خیز که‌ هنگام رامش است و نشاط نشاط باید کردن‌، بلی در این هنگام

4 چمن گرفته ز فرخنده نوبهار، طراز جهان گرفته ز اردیبهشت ماه‌، نظام

5 رسیده موکب اردیبهشت ماه و شدست چمن بهشت مثال و دمن بهشت مقام

6 ز ژاله برطرف دشت صدهزاران جوی ز لاله برطرف باغ صدهزاران جام

7 چرند بر ز بر لاله آهوان به کناس چمند بر زبر سبزه ضیغمان به کنام

8 چنان گراید بر سیر بوستان‌، دل خلق که سوی باغ گراید که نماز، امام

9 چو زاهدیست نهان گشته در شعار سپید درخت بادام اندر شکوفهٔ بادام