1 ای که جزیاد مخلوق تو نخورد لاله چون جام پر شراب کند

2 ابر سرمایۀ گهرباری از سر کلکت اکتساب کند

3 آتش خاطرت چو شعله زند زهرۀ روزگار آب کند

4 چون سخن رانم از کله داریت نرگس از شرم قصد خواب کند

5 جز خداوند خواجه ننویسد گر عطارد ترا خطاب کند

6 آفتاب از حیای تو هردم زابر برروی خود نقاب کند

7 هرکه از خدمت تو دوری جست هم فراق توش عذاب کند

8 نه ز تقصیر باشد از خادم کمترک عزم این جناب کند

9 حاش لله که خاطر اشرف با من از بهر آن عتاب کند

10 آفتابی تو و درین موسم پشت هرکس برآفتاب کگند