ای از دو جهان به حسن و زیبایی فاش از اوحدالدین رباعی 117

1 دل گفت که ای جان من آن زهره کراست کز خاک در تو توتیا یارد خواست

2 از ذات منزّهی و از عیب جدا تو پاکی و بر تو «قل هو الله» گواست

1 ای دل به غم فراق رایی می زن بر چنگ امید او نوایی می زن

2 زنهار هزیمت مشو ار خسته شوی افتاده و خسته دست و پایی می زن

1 تا یوسف دل را نکنی از بن چاه یعقوب خرد ضریر باشد در راه

2 خواهی که عزیز مصر باشی در راه از عشق کمر ببند و از صدق کلاه