ای غایت عیش این جهانی از انوری ابیوردی غزل 304

1 ای غایت عیش این جهانی ای اصل نشاط و شادمانی

2 گر روح بود لطیف روحی ور جان باشد عزیز جانی

3 گفتی که چگونه‌ای تو بی‌ما دور از تو بتا چنان که دانی

4 از درد تو سخت ناتوانم رنجی برگیر اگر توانی

5 کردیم به پرسشی قناعت زین بیش همی مکن گرانی

6 گر دست‌رسی بدی به بوسی کاری بودی هزارگانی