1 ای سر زلف خوشت سلسله جنبان دل دل به لبت داده‌ام جان تو و جان دل

2 بر رخ زیبای خود زلف مشوش ببین تا بنماید تو را حال پریشان دل

3 دل چو گرفتار شد در شکن زلف تو در عقبش کرد جان میل به زندان دل

4 فارغم از دیگران مهر تو ورزم که هست مهر تو آرام جان درد تو درمان دل

5 دعوت کفرم کند موی تو هر ساعتی تازه کند هر نفس روی تو ایمان دل

6 زان لب همچون نبات منبع آب حیات شد ز بیانت چکان چشمهٔ حیوان دل

7 دل چو پیوسد به جان نعل سمند تو را تارک گردون شود غاشیه گردان دل

8 هست حیات همام صحبت صاحب‌دلان وین سخنش گوهری ست آمده از کان دل