1 ای بر کفت تیغ جفا از قتل ما پروا مکن بگذشته ایم از خون خویش اندیشه از فردا مکن

2 آسوده در مهد لحد خوابیده اند این مردگان بگذارشان در خواب خوش آن لعل را گویا مکن

3 نه جان نه سر، نه دین، نه دل ماند از برای عاشقان رحمی کن و یک بوسه را دیگر بها بالا مکن

4 افسرده دلهای فغان جز از دل من برمخیز فرسوده ی غم سینه ها جز سینه ی من جا مکن

5 ریزند اگر در دامنت نقد دو کون و در عوض خواهند کالای غمش زینهار کاین سودا مکن

6 ای چشم تر مردم مرا خوانند امام کشوری از عشق من کس را خبر نبود مرا رسوا مکن

7 مال یتیم و رشوه را بخشیدم ای قاضی به تو من ماندم و یک جرعه می با من در آن غوغا مکن

8 دریای عشق است و جفا در آن «صفایی» ناخدا کشتی بران، اندیشه‌ای از موج این دریا مکن