ای نور هر دو دیده جفا از جهان ملک خاتون غزل 134

1 ای نور هر دو دیده جفا را نهایتست ما را فراق روی تو دانی کفایتست

2 خسرو تویی حقیقت و شیرین منم یقین ورنه ز گفت و گوی نظامی حکایتست

3 زین بیشتر عنان محبّت ز ما متاب جانا مرا به لطف تو چشم عنایتست

4 بنواز بنده ای که ندارد بجز تو کس ناچار بنده را ز تو چشم رعایتست

5 یک لحظه خاطرم ز تو خالی نمی شود آری به یمن دولت تو آن هدایتست

6 سروش چگونه خوانم و طوبی و نارون گویی ز باغ خلد قد دوست رایتست

7 شرح جفا و جور بگویم به صد زبان از ما ملال خاطر جانان به غایتست

8 گر جان و ور جهان شده بنواز خاطرم تا خود چرا ز ما بت ما را شکایتست