ای جان و زندگانی عمری از جهان ملک خاتون غزل 1362

1 ای جان و زندگانی عمری و شادمانی بر حال ما نظر کن کز لطف می توانی

2 من سخت ناتوانم جز تو کسی ندارم از پیش خود مرانم هرچه کنی توانی

3 من در غم تو زارم وز خود خبر ندارم لطفی بود به کارم گر از غمم رهانی

4 عشق تو آشکارا شد چون کنم نگارا آخر تفقدی کن ای جان ما نهانی

5 از سوز ما و زاری آخر خبر نداری تا کی کشم جفایت تا کی وفا ندانی

6 دانم ترا فراغت از حال زار ما هست گر در دلت نیایم هم پرسشی توانی

7 عمریست تا دل من در کار عشق خون شد بی دوست سیر گشتم از عمر و زندگانی

8 نرگس میان بستان مخمور بود باری کز چشم شوخت [آموخت] سستی و ناتوانی

9 تلخست کام عیشم زهرست بی تو نوشم جز وصل تو چه باشد مقصود این جهانی