ای دل آخر سر بنه از حکیم نزاری قهستانی غزل 1269

1 ای دل آخر سر بنه گردن فرازی تا به کی وقتِ آن آمد که خود را برنسازی تا به کی

2 دامنت آلوده چرک طبیعت تا به چند شرم دار آخر ز چندین بی نمازی تا به کی

3 از تو دل‌داری موافق نیست در پیرانه سر بر سرِ بازارِ غفلت حقه بازی تا به کی

4 حارثِ مُرَه‌ست فعلت از بلیسی تا به چند عوج بن عوق است حرصت از درازی تا به کی

5 رویِ طاعت بر زمینِ صدق نه عصیان مکن آخرت از بی نیاز این بی نیازی تا به کی

6 وهمِ فهمِ ناقصِ خود را زبون بودن که چه پس رویِ پیشوایانِ مجازی تا به کی

7 از درِ عفت گریزانی عزیمت تا کجا بر پیِ شهوت گرازانی گرازی تا به کی

8 آخرت هرگز خلاصی از نزاری روی نیست قلب را در بوته چندین می‌گدازی تا به کی

9 چند باشی ای نزاری سخره ی فرمان دل نفس را می‌سوزی و دل می‌نوازی تا به کی