1 ای خسروی که فتنه نشان آب تیغ تو روی زمانه را ز غبار فتن بشست

2 بر طرف باغ کام لب جوی آرزو شادابتر ز بخت تو یک سرو بن نرست

3 خاصیتی که طبع مرا هست در وفا دلجویئی نمود که معهود عهد تست

4 در دفع فتنه ایکه قضا زان کرانه کرد حزم تو پیش رفت و میان را ببست چست

5 گر بسته بد دری به مواسات برگشاد گر خسته بد دلی به مراعات بازجست

6 صیت تو سایر است خصوص از مدیح من از مکه تا به خلخ و از مصر تا به بست

7 گر گشت تب معارض عرضت خدای داد توفیق خیر و بوی شفا ساعت نخست

8 نیرنگ نقش جود نباشد به تب تباه بنیاد ذات خیر نگردد به رنج سست

9 بدرود باد هر که نباشدت نیکخواه رنجور باد آنکه نخواهدت تن درست