ای کنایت ز سر کوی تو جنات از اسیری لاهیجی غزل 336

1 ای کنایت ز سر کوی تو جنات نعیم شد اشارت بفراق رخ تو نار جحیم

2 رشک فردوس برین است و نعیم ابدی دوزخ ما که در آنجاست بما یار ندیم

3 هست از مهر رخت در دل هر ذره نشان یافت جان همه از نکهت زلف تو نسیم

4 در دل پاک توان دید جمال تو عیان زانکه آوینه روی تو بود قلب سلیم

5 فارغ از دعوی برهان حدوث و قدم است جان عارف که بود محرم اسرار قدیم

6 مست و بیخود ز می و وصل تو ذرات دو کون همه از فیض تو با بهره زهی فیض عمیم

7 گه تجلی جمالی کند و گاه جلال چون کنم کین دل دیوانه نگردد بدو نیم

8 گر جفا می کند آن یار و اگر مهر و وفا چاره ماچه بود غیر رضا و تسلیم

9 ای اسیری ز خدا غیر خدا هیچ مجو بهر حق عابد حق شو نه ز امید و ز بیم