1 تا چند ز زاهد ریائی آخر دُردی درکش که مردِ مائی آخر

2 ما را جگر از زهد ریائی خون شد ای رندِ‌قلندری کجائی آخر

1 محلم نیست که خورشید جمالت بینم بو که باری اثر عکس خیالت بینم

2 کاشکی خاک رهت سرمهٔ چشمم بودی که ندانم که دمی گرد وصالت بینم

1 چون مرا مجروح کردی گر کنی مرهم رواست چون بمردم ز اشتیاقت مرده را ماتم رواست

2 من کیم یک شبنم از دریای بی‌پایان تو گر رسد بویی از آن دریا به یک شبنم رواست

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند