ای گوهر لطافت و ای منبع از جهان ملک خاتون غزل 2

1 آن خوشدلی کجا شد و آن روزگار من وآن قامت چو سرو روان نگار من

2 کارم ز دست رفته و بارم ز غم به دل از روی مرحمت نظری کن به کار من

1 پیش رخ چون شمع توأم پروانه با غیر توأم در دو جهان پروا نه

2 گفتی که براتی به لبت خواهم داد مردیم به انتظار آن پروانه

1 عشق بازی با چنان یاری چه خوش باشد دگر ور بود همچون تو دلداری چه خوش باشد دگر

2 قامتش سرویست در بستان جان دانی که چه روی او دیدن به گلزاری چه خوش باشد دگر

1 ندارم دل که دل بردارم از تو اگرچه هست بس آزارم از تو

2 گل وصلت به دست دیگرانست نصیب آخر چرا شد خارم از تو

1 تو که خورشید جهانی به جهان می تابی از چه رو با من بیچاره چنین در تابی

2 آخر ای جان چه سبب همچو سر زلف بتان با من دلشده دایم تو چنین برتابی