ای از پی دیدار تو ام در سر چشم از امامی هروی رباعی 15

1 سحرگه در جهان جان بعون مبدع اشیا مسافت قطع می کردم زلا تا حضرت الا

2 موالید و طبایع را چنان از هم جد کردم که بر سطحی مربع شد ز یک نقطه سه خط پیدا

1 تو که خود مونس روان بودی چون ز حشم دلم نهان بودی

2 من خود اندر حجاب خود بودم ورنه با من تو در میان بودی