ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی از عراقی غزل 245

1 ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی فریاد! کز فراق روانم بسوختی

2 در بوتهٔ بلا تن زارم گداختی در آتش عنا دل و جانم بسوختی

3 دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟

4 می‌سوزیم درون و تو در وی نشسته‌ای پیدا نمی‌شود، که نهانم بسوختی

5 زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده‌ای؟ ز اندیشهٔ فراق چنانم بسوختی

6 سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود آتش زدی و سود و زیانم بسوختی

7 تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟ کز آه سوزناک زیانم بسوختی

8 بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم چو مرغ نیم کشته تپانم بسوختی

9 تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده کامم گداختی و زبانم بسوختی