ای شعله ی حسنت را، جان ها از سلیم تهرانی غزل 887

1 ای شعله ی حسنت را، جان ها شده پروانه در حلقه ی زلفت دل، مجنون و سیه خانه

2 شب تا به سحر ای شمع از شوق وصال تو آغوش دلم باز است همچون پر پروانه

3 هرگاه به ما ساقی از غمزه اشارت کرد از کف دل پرخون را دادیم چو پیمانه

4 از صحبت خاکستر، گردد دل من روشن چون آینه برعکس است، کار من دیوانه

5 از میکده رندان را کی منع توان کردن هر رگ به تن مستان، راهی ست به میخانه

6 پیمانه سلیم از کف مگذار به فصل گل سرمایه ی عقل این است، دیگر همه افسانه