ای آهوی فتنه سنبلت را از عرفی شیرازی رباعی 117

1 من بلبل آن گل که گلابش همه خون است مرغابی آن بحر که آبش همه خون است

2 خونم به گلو ریز که بیمار محبت آشوب نشانست و به آبش همه خون است

1 گر تکیه گاه گلخن و گر مسند جم است رویم به روی محنت و لب بر لب غم است

2 ما بار نیکنامی عصمت نمی کشیم رندی حریف ماست که بد نام عالم است

1 مست و بد خوبیم و هم‌صحبت جانانهٔ مست فتنه‌انگیز بود آتش و هم‌خانهٔ مست

2 همه محتاج شرابیم ولی ساقی عدل ندهد ساغر هشیار چو پیمانهٔ مست