ای نسخهٔ نامهٔ از باباافضل کاشانی رباعی 192

1 ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی او جای ندارد، ز کجا می‌طلبی؟

2 گر زانکه شناسی اش چرا می خواهی ور زانکه ندانی اش که را می‌طلبی؟

1 چون درد توام در این دل ریش افتاد بیگانگی ام نخست بر خویش افتاد

2 چون دیده به جستجوی رویت برخاست از آرزوی تو اشک در پیش افتاد

1 با خلق به خُلق زندگانی می کن نیکی همه عمر تا توانی می کن

2 کام همه را بر آر از دست و زبان و آنگه بنشین و کامرانی می کن