نیست مرا دوستر از دوست دوست از کمال خجندی غزل 269

1 نیست مرا دوستر از دوست دوست اوست مرا دوست مرا دوست اوست

2 دم ز رخ دوست زند آینه در نظر مردم از آن دوست روست

3 دل خم ابروی تو دارد هوس صدر نشین بین که چه محراب جوست

4 گوی چه ماند به زنخدان یار این زنخ مردم بیهوده گوست

5 آنکه ز هر رنگ می از خم مرا باده یک رنگ ببارد سبوست

6 نافه چین را که نسیم تو داشت در طلب از شوق تو بدرید پوست

7 سرو لب جوست قدت ز آن مرا دیده لب جوی و لب جوست دوست

8 چیست ز غم حال تو گفتی کمال تا رخ زیبای تو دیدم نکوست