نه محرمی که پیامی از حکیم نزاری قهستانی غزل 429

1 نه محرمی که پیامی به یار بگذارد نه هم دمی که دمی خاطرم نگه دارد

2 چنان ستیزه نداند سپهرِ بی رحمت که خون ز دیدۀ من دم به دم فرو بارد

3 جهانِ سست قدم ار شکسته حالی را دمی ز سینه بر آرد به بام بگذارد

4 گر از درونِ پر آتش بر آورد آهی به هر دو دست قضا در گلوش بفشارد

5 شدند دشمنِ من عالمی و یار هنوز به دوس داریِ من سر فرو نمی آرد

6 محّبِ معتقد آن است کز برایِ حبیب به هر ستم که کند روزگار بسپارد

7 نزاریا مطلب در زمانه آسایش که گر دلت بنوازد تَنت بیازارد