نوبهار آمد خرامان دوش از جویای تبریزی غزل 772

1 نوبهار آمد خرامان دوش بر دوش نشاط داد گلبن را بکف جامی ز سر جوش نشاط

2 خندهٔ بی اختیار گل ز هوشش برده است سینه می مالد چمن بر خاک از جوش نشاط

3 همچنان کز خاک روید غنچه ای پهلوی گل در چمن دل را کشد شادی در آغوش نشاط

4 گشته در گلشن ز فیض ساقی ابر بهار لاله مست خرمی و گل قدح نوش نشاط

5 نه همین رعناست مست خرمی از جام گل زعفرانی پوش زیبا گشته بیهوش نشاط

6 دور ازو جویا، کشد خمیازهٔ حسرت چمن نیست گل را مانده باز از خنده آغوش نشاط