نوبهار آمد که روی باغ را از سلیم تهرانی غزل 476

1 نوبهار آمد که روی باغ را گلگون کند سوز را در رقص آرد، بید را مجنون کند

2 کرد ظاهر غنچه ی گل را بهار از شاخسار همچو طوطی کز قفس منقار را بیرون کند

3 ضعف ما از قوت عشق است، کو صاحبدلی تا چو مو باریک گردد فکر این مضمون کند

4 در گلستانی که چون من بلبلی شد نغمه ساز باغبان را زاغ اگر چشمش بود، بیرون کند

5 صد خیابان سرو، یک دم می شود موزون سلیم باغبان گر می تواند مصرعی موزون کند