از لطف تو هیچ بنده از اوحدالدین کرمانی رباعی 260

1 در دیدهٔ هرک توتیای تو بود سلطان زمانه و گدای تو بود

2 البّته کمال هیچ کس را نرسد آنجا که جلال کبریای تو بود

1 ای دل صفت جمال او نتوان گفت وز مرتبهٔ کمال او نتوان گفت

2 هر چند مقرّبی ولی از هیبت هرگز سخن وصال او نتوان گفت

1 ای از کرم تو خلق را امن و امان در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان

2 ما را تو زهر چه آن نشاید برهان وانگاه به هر چه آن بباید برسان