هیچم آرام دل از زلف دل از فروغی بسطامی غزل 211

1 هیچم آرام دل از زلف دل آرام نماند نازم این حلقه کزو هیچ دل آرام نماند

2 بس که مرغ دلم از ذوق اسیری پر زد غیر مشتی پر ازو در شکن دام نماند

3 سروقدی دلم از طرز خرامیدن برد که مرا در پی او قوت رفتار نماند

4 گر بت من ز در دیر درآید سرمست از حرم بانگ برآرند که اسلام نماند

5 نام نیک ار طلبی گرد خرابات مگرد که در این کوچه کسی نیست که بدنام نماند

6 جهد کن تا اثر خیر تو ماند باقی که درین میکده جم را به جز از جام نماند

7 خلوت خاص تو مخصوص دل خاصان است خاصه وقتی که در آن رهگذر عام نماند

8 آن چنان آتش سودای تو افروخته شد که دل سوخته‌ام در طمع خام نماند

9 با وجود تو لب و چشم نظربازان را هوس شکر و اندیشهٔ بادام نماند

10 فصل گل فارغی از عیش فروغی تا چند در پی شاهد و می کوش که ایام نماند