نه پسته چون دهنِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 419

1 نه پسته چون دهنِ تنگِ یارِ من دارد نه باغ چون رخِ گل رنگِ یارِ من دارد

2 به حسن و ناز و به غمز و کرشمه سرو به باغ همی خرامد اگر [ سنگِ ] یارِ من دارد

3 خروش زهره ز بامِ سیم فلک به صبوح گمان برم که شش آهنگِ یارِ من دارد

4 هزار صید بر آویخته ست فتنۀ عشق به هر کمند که بر چنگِ یارِ من دارد

5 دگر تحمّلِ خون خوردنم نخواهد بود که طاقتِ دلِ چون سنگِ یارِ من دارد

6 مرا حدیثِ نزاری خوش آمده ست از آنک حلاوتِ دهنِ تنگِ یارِ من دارد