کسی کو تا ز کار اهل همت سر از سلیم تهرانی غزل 574

1 کسی کو تا ز کار اهل همت سر برون آرد برد سر در کلاه فقر و از افسر برون آرد

2 فلک می گیرد آخر هرچه می بخشد، عجب نبود که موج آب را چون رشته از گوهر برون آرد

3 به زر دفع حوادث می توان کردن درین گلشن ولی کو فرصت آن کز بغل گل زر برون آرد

4 فلک از گریه ام در آب پنهان شد، نمی دانم که آخر از کجا سر همچو نیلوفر برون آرد

5 عجب دانم که پیش از موج اشک من رسد آنجا اگر قاصد ز پا همچون کبوتر پر برون آرد

6 نظر بر صرفه ی خویش است هرکس را که می بینی فلک خورشید را پنهان کند، اختر برون آرد

7 به غارت چون گشاید دست مژگان تو، بتواند که جوهر را چو خار ماهی از خنجر برون آرد

8 سلیم از قید گردون شد دلم فرسوده، خضری کو که این آیینه را از زیر خاکستر برون آرد