در نو بهار باده ننوشد کسی از عرفی شیرازی غزل 6

1 منم که طاعت بت لازم سرشت من است اگر به کعبه عبادت کنم کنشت من است

2 اگر چه حسن عمل نیست اجر آن هم نیست که چشم اهل مروت به زشت من است

1 گرفتم آن که در خواب کردم پاسبانش را ادب کی می گذارد تا ببوسم آستانش را

2 صبا از کوی لیلی گر وزد بر تربت مجنون کند آتشفشان چون شمع، استخوانش را

1 به دیر آی از حرم صوفی که می برقع گشود اینجا از آنجا آن‌که می‌جویی به می‌خواران نمود اینجا

2 به جان رنگی که اینجا در دل اسلامیان بینی مغان را نیز بود اما صفای می زدود اینجا