کس به دور نرگس مست تو هشیاری ندید از سعیدا غزل 340

1 کس به دور نرگس مست تو هشیاری ندید آسمان جز فتنهٔ چشم تو بیداری ندید

2 او چه داند حال ظلمت دیدگان عشق را در جهان غیر از نگاه خود ستمکاری ندید

3 تا به لب آمد غم دل از برای غمخوری لیک غیر از خویشتن بر خویش غمخواری ندید

4 گاه در پایت فتد گه در کمر پیچد تو را کس به دور عارضت چون زلف، عیاری ندید

5 از برای امتحان هر سو که دل گردیده است جز اجل در پیش روی خویش دیواری ندید

6 می کشد شرمندگی آخر سعیدا هر که او غیر گفتار عبث از خویش کرداری ندید