نه هیچ خلقم از از حکیم نزاری قهستانی غزل 475

1 نه هیچ خلقم از اندوه یار می‌پرسد نه یارم از ستم روزگار می‌پرسد

2 کس از غم دل این بی‌قرار برنرسد ولی همیشه غمم برقرار می‌پرسد

3 کسی دگر متعاقب چو تب نمی‌دانم که گرم گرم مرا زار زار می‌پرسد

4 وگر کسی به ملامت زبان کشد در من به طنز گه‌گهم استادوار می‌پرسد

5 مگر به مزد ملامت خلاص خواهد داد محاسبم چو به روزِ شمار می‌پرسد

6 نهان خلق نمی‌پرسدم حبیب ولی رقیبم از همه شهر آشکار می‌پرسد

7 مثال عاشق و افسرده هم چنان باشد که شرح غرقه کسی بر کنار می‌پرسد

8 نزاریا به شکایت زبان دراز مکن ترا کسی به چه موجب چه کار می‌پرسد

9 برین بسنده کن [ار از رهت] نیاید دوست خیال هر نفست چند بار می‌پرسد