هر قدر زور آورد عشقت شکیباییم از جویای تبریزی غزل 28

1 هر قدر زور آورد عشقت شکیباییم ما شمع سان در سوختنها پای بر جاییم ما

2 کس زحال تیره روزان جنون آگاه نیست همچو شب در خود نهان از جوش سوداییم ما

3 می رویم از خویشتن چون شمع با بال نگاه تا به رخسار تو سرگرم تماشاییم ما

4 مشت خاک ما کند جولان قمری بر هوا گرد راه جلوهٔ آن سرو بالاییم ما

5 واله دیدار را نظاره از جا می برد همچو شبنم محو آن خورشید سیماییم ما

6 ما نه ما باشیم تا مستیم اسیر خویشتن چون زخود رفتیم در راه طلب ماییم ما

7 تنگنای شهر مانوس مزاج عشق نیست همچو مجنون از هواداران صحراییم ما

8 در نظرشان دگر جویا قناعت پیشه راست پای در دامان اگر بردیم دریاییم ما