نه بخت با منِ مسکین از حکیم نزاری قهستانی غزل 422

1 نه بخت با منِ مسکین سری به ره دارد نه یارم از منِ بی چاره یاد می آرد

2 بیا و بر ورقِ رویِ زعفرانم بین که دیده ژاله به رخ بر چو لاله می بارد

3 مراد حاصل و من غافل و همین باشد سزایِ آن که شبِ وصل شکر نگزارد

4 شبِ وصال تو بوده ست قدر و من مدهوش خیال مست نباشد چنان که پندارد

5 تو در کنار و منی واله از میان رفته محبّ چه گونه شود محو اگر نه بسپارد

6 توانی از لبِ چون انگبین شفا دادن گرم فراق به نیشِ جفا بیازارد

7 مجال نیست که رویت به خواب بینم باز وگر به چشم درآیی سرشک نگذارد

8 به ناز خفته ز خود بی خبر شبانِ دراز چه غم خورد که نزاریِ زار می زارد

9 ز ژالۀ مژه چشمش چو ابرِ تر دامن سوادِ خاکِ قهستان به خون بیاغارد