نه گمانم آدمی زاده بدین از آشفتهٔ شیرازی غزل 339

1 نه گمانم آدمی زاده بدین جمال باشد نشنیده ام فرشته که باین کمال باشد

2 مگر از پری و غلمان کند ازدواج و آنگه چو تو آدمی بزاید که بدین جمال باشد

3 بکدام شهر رسمست و کدام ملک یا رب که بسروش آفتاب و بمهش هلال باشد

4 نکند دوام عقلم بر آفتاب عشقت که بقای شبنم و مهر بسی محال باشد

5 سر کوی تو بهشت است و منم مجاور آنجا نه بهشتیم خدا را اگرم ملال باشد

6 بمن آنکه کرد شنعت که چرا شدی پریشان خم زلف دید و دانست مرا چه حال باشد

7 شب وصل برنتابد بحدیث روز هجران بصباح حشر گویم اگرم مجال باشد

8 نبرم زخضر منت پی جرعه زلالش که بخون دل بجامم همه شب زلال باشد

9 نکنم شکایت از هجر و پزم زصبر حلوا که بحنظل فراقت شکر وصال باشد

10 زچه خال را بپوشی و کشی بدیده میلم که نه مردمک بچشمم که سواد خال باشد

11 زکدام ملت استی زکه داشتی تو فتوی که زکافر و مسلمان بتو خون هلال باشد

12 زشمیم طره دوست نسیم شد معطر که نه لطف در صبا بود و نه در شمال باشد

13 سخنی زلعلت آشفته چو گفت همچو طوطی همه دختران طبعش شکرین مقال باشد

14 بفشاند آستین شیخ بنظم ما و غافل که بجز مدیح حیدر نه مرا خیال باشد