نه یاریی دهدم بخت از جهان ملک خاتون غزل 1065

1 نه یاریی دهدم بخت تا رخت بینم نه طاقتی که دمی در فراق بنشینم

2 نه صبر آنکه برآرم دمی نفس بی تو نه آنکه غیر تو خواهم کسی که بگزینم

3 دلم ببردی و آنگاه قصد جان کردی مکن مکن که منت دوستدار دیرینم

4 من از تو دست ندارم به تیغ بیزاری اگر جفا به سر آید هزار چندینم

5 تویی چو سرو روان پیش ما دمی از لطف بیا که درد از آن قامت تو برچینم

6 نسوخت بر من بیچاره هیچکس را دل به غیر شمع که می سوزد او به بالینم

7 به غمزه ی چو سنانم مریز خون به ستم مزن به تیر جفا ز ابروان پرچینم

8 اگر تو رخ به رخم می نهی به اسب مراد وگر نه عرصه وصلت بگو برچینم

9 نمی رود بجز از کوی تو دلم جایی که کرده ای دل مسکین ز زلف پرچینم