چمن بی بلبل و بی گل حرامست از جهان ملک خاتون غزل 193

1 چمن بی بلبل و بی گل حرامست صبوح آن به چشم ما چو شامست

2 تو از من گر نیاری یاد هرگز چرا شوق رخت جانا مدامست

3 اگرچه خون ما بر تو حلالست ز عشقت خواب و خور بر ما حرامست

4 ز بس خونی که خوردم در فراقت مرا خون دل از دیده به جامست

5 دل مسکین سرگردان ز عشقت به زلف سرکشت دایم به دامست

6 ببستم دل به زلف و خالت ای جان یقین دانم که از سودای خامست

7 شدم خاک رهت ای آفتابم ز لطفت یک نظر بر ما تمامست

8 ندارم در جهان باری پناهی دل من را سر زلفت مقامست

9 به بستان شاد بگذر ای گل اندام که بر سرو چمن پیشت قیامست