1 هرگز مه آزمای دگر آزموده را زیرا محل بوده نباشد نبوده را

2 گر جاهلی ستایش جاهل کند ولی نتوان ستود پیش خرد ناستوده را

3 بر هر کس اعتماد مکن زان که هرزه گوی باور نکن که باز نگوید شنوده را

4 جانش بکاهد ار ندهی رخصتش به گفت نتوان خموش داشت سخن بر فزوده را

5 قلاب را اگر ز خیانت گریز نیست صرّاف نیک داند از زر، زدوده را

6 معقولِ عقل نیست که صرّاف چشم باز با سرمه نسبتی دهد انگشتِ سوده را

7 خوش وقت عارفان محقق که نزدشان چندان محل نباشد این خاکِ توده را

8 گه گه به گوش مالِ ادب بهرِ انتباه واخواست واجب است تغافل نموده را