نه مهربانی و از حکیم نزاری قهستانی غزل 1191

1 نه مهربانی و نه شفقت و نه دل داری همین و هیچ دگر شوخی و ستم گاری

2 دم محبت و آن گه نشان برگشتن خط مودت و آن گه زبان بیزاری

3 امید را به طمع تازه می کنم که فلان ز روزگار من آگاه نیست پنداری

4 به پای بوس تو دستم نمی رسد شاید زکبر اگر نگذارد دلت که بگذاری

5 تو پادشاهی و ما بندگان مملوکیم چنان سری چه عجب گر به ما فرود آری

6 سر هزار نزاری فدای پهلوی یار دریغ نیست سر عاشق از نگون ساری