نگارا، گر چه از ما برشکستی از عراقی غزل 246

1 نگارا، گر چه از ما برشکستی ز جانت بنده‌ام، هر جا که هستی

2 ربودی دل ز من، چون رخ نمودی شکستی پشت من، چون برشکستی

3 چرا پیوستی، ای جان، با دل من؟ چو آخر دست، از من می‌گسستی

4 ز نوش لب چو مرهم می‌ندادی ز نیش لب چرا جانم بخستی؟

5 ز بهر کشتنم صد حیله کردی چو خونم ریختی فارغ نشستی

6 اگر چه یافتی از کشتنم رنج ز محنت‌های من، باری، برستی

7 مرا کشتی، به طنز آنگاه گویی: عراقی، از کف من نیک جستی!