نسیم باد صبا از کمال‌الدین اسماعیل قطعه 321

1 نسیم باد صبا هیچ عزم آن داری که این تکاسل طبعیّ خویش بگذاری

2 به پای تو چودو گامست طول و عرض جهان به گاه قطع مسافت ز تیز رفتاری

3 توقّعی ز تو دارم ز روی همنفسی اگر به ثقل نداری و رنج نشماری

4 تجشّمی کن و یکدم بکارها پرداز ناتوانی اگر چه مزاج ها داری

5 سحرگهی که بعون دعای شبخیزان سبک ترک شده باشی ز رنج بیماری

6 ز اصفهان حرکت کن به شام صبحدمی بنزد صدرافاضل قوام بنداری

7 چو با نسایم اخلاق او در آمیزی ز روی نسبت هم پیشگیّ و همکاری

8 نگاه دار ز بهر دماغ مشتاقان ز خاک پایش اگر شمّه یی بدست آری

9 ودیعه های دعا و ثنای من چندان که حصر آن متعذّر بود ز بسیاری

10 سزد که بر طبق شوق و معرض اخلاص چنان که من بسپارم تو نیز بسپاری

11 از آن سپس که ببوسی زمین حضرت او پیام من به زبان ثناتو بگزاری

12 بگو که ای ز معانیّ خوب و سیرت نیک بجای آنکه بهر مدحتی سزاواری

13 به رسته های چمن بر مجاهزان بهار همه ز کیسۀ خلقت کنند عطّاری

14 چو تو عرایس افکار خویش جلوه دهی شود ز شرم رخت آفتاب گلناری

15 سیاه روی کند همچو زاغ طوطی را زبان کلک تو انکام نغز گفتاری

16 ستارگان فلک با کمال شبخیزی ز دولت تو کنند التماس بیداری

17 ز عکس خون دل حاسدان تو هر شام چو مغز پسته شود آسمان زنگاری

18 ز هیچگونه برین صوب ما نمی گذری دل تو عادت راحت گرفت پنداری

19 مرا چو نام شریف تو بر زبان گذرد ز لب به چشم رسد نوبت گهر باری

20 ز معظمات امور ارچه نیست پروایت که نام ها به سرانگشت لطف بنگاری

21 از آن مکارم اخلاق نیست مستبعد که یاد می کند از ما به وقت بیکاری