1 نخست آینه‌ای بهر دیدن خود خواست قرار کار، به خلق سرای امکان داد

2 به عقل آیه والایی دو عالم خواند به عرش، پایهٔ بالایی نه ایوان داد

1 من کیستم، آن درد کش صاف ضمیرم؛ کز لای خم و رشحه ی خمر است خمیرم!

2 در جرگه ی ارباب هنر، نیست مثالم؛ در حلقه ی اصحاب نظر، نیست نظیرم

1 ای داده نخل قد تو بر، ماه و آفتاب و افگند سایه خد تو بر ماه و آفتاب

2 بویی چو بوی تو، نه مگر مشک و غالیه؛ رویی چو روی تو، نه، مگر ماه و آفتاب!