ناگه ز درم در آمد آن سرو سهی از قطران تبریزی رباعی 133

1 تا خزان آورد روی خویش سوی باغ و راغ ابر یک ساعت نجست از تعبیه کردن فراغ

2 از لب دریا برآمد بامدادان خیل ابر و آسمان از وی شود پر خیل گردو دود و داغ

1 چون او بتی شمن نستاید بصد بهار چون او گلی چمن ننماید بصد بهار

2 گوئی که هست دو لبش از بسدو عقیق تشبیه دو لبش ز عقیق و بسد مدار

1 تا بجان در عقل باشد تا بتن در جان بود جان و تن را از لب و جام و لب جانان بود

2 جان و تن را خود غذا می باشد و جانان بدانک می غذای تن بود جانان غذای جان بود